Er bestaat primaire preventie en secundaire preventie. Het klinkt logisch, maar eerlijk gezegd hadden wij nooit zo over deze tweedeling nagedacht. Primaire preventie betekent dat het beter is om helemaal niet ziek te worden. 

Eigenlijk betekent dit dat mensen een gezonde leefstijl zouden moeten hebben. Gezond eten, voldoende bewegen en proberen stress te voorkomen. Aan primaire preventie wordt veel geld uitgegeven, maar er valt niet zoveel geld te verdienen. De vraag is ook of deze grote landelijke campagnes veel zoden aan de dijk zet. Denk aan de campagne van de Rijksoverheid: eet een wortel in plaats van een koekje, neem wat vaker de trap, ga wat vroeger naar bed etc. De bedoelingen zijn uiteraard heel goed, echter, primaire preventie is niet sexy.

Secundaire preventie betekent dat dat als je eenmaal een ziekte, operatie of anderszins hebt gehad, je moet proberen om beter te worden en vooral om beter te blijven. Bijvoorbeeld om na een hartaanval je leefstijl dusdanig aan te passen, dat het bij die ene hartaanval blijft. De nazorg is een wereld apart en hier valt nog veel te verbeteren.

Wij weten als geen ander dat je na een zware (in ‘ons’ geval hartklepreparatie door aangeboren afwijking) je ontzettend kwetsbaar bent. Tegelijkertijd staan je poriën juist dan open en ben je heel ontvankelijk voor elke tip. Want wat kan iemand doen om te voorkomen dat hij/ zij terugvalt in nare gewoontes? Of dat alles met een pilletje wordt opgelost? Hoge bloeddruk? Pilletje. Hoog cholesterol? Pilletje. Slechte nachtrust? Pilletje. Natuurlijk is het goed dat er medicijnen zijn, deze zijn in veel gevallen hard nodig en kunnen het leven van veel mensen veraangenamen. Toch blijft het goed om iedere keer weer onszelf de vraag te blijven stellen; wat kunnen wij zelf doen.

‍